Alexandros Katsampekis

  Όταν ξεκίνησα με το  δικτυακό μάρκετινγκ,  από τα πρώτα πράγματα που είχα μάθει ηταν  ότι θα πρέπει να χαίρομαι για κάθε όχι.  Γιατί κάθε "όχι" σε φέρνει ποιο κοντά σε ένα "ναι". Αυτό είναι αλήθεια. Και σε αυτόν τον κλάδο υπάρχει μία στατιστική. Όμως για να είμαστε ειλικρινης. Κάνεις δεν έχει όρεξη να ακούει συνεχώς πολλά όχι. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα αν σκεφτείς κάνεις ότι οι περισσότεροι τα "όχι" τα  παίρνουν προσωπικά, καθώς συνδέουν το κάθε "όχι" με άρνηση προς τους ίδιους και όχι με άρνηση προς την πρόταση που τους απευθύνεται. Αποτέλεσμα, να μειώνεται η αυτοπεποίθηση τους και να δίνουν στο "όχι" μεγαλύτερη σημασία από ότι του αξίζει. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι αυτό να το συνειδητοποιήσω. Στην αρχή κάθε "όχι" ήταν μια προσωπική ηττα. Με στεναχωρουσε και πολλές φορές με εξοργιζε. Τα έβαζα με τους υποψηφιους, που τις περισσότερες φορές ήταν φίλοι με αποτέλεσμα να μην τους μιλάω για πολύ καιρό. Τώρα που

Στον κόσμο των επιχειρήσεων και κατά συνέπεια και στην δραστηριότητα μας, οι ιστορίες αποτυχίας είναι κατά πολύ περισσότερες από της επιτυχίας. Πολλοί δικτυωτές μάλιστα στην προσπάθεια τους ατσαλώσουν  τον χαρακτήρα των συνεργατών τους λειτουργούν με την λογική ότι "η αποτυχία οδηγεί στην επιτυχία" και το μήνυμα που περνάνε στον συνεργάτη τους είναι " φρόντισε να αποτυγχάνεις νωρίς και συχνά", γιατί " μέσα από τα λάθη μαθαίνεις". Μα, από τα λάθη το μόνο που μπορεί να μάθει κανείς είναι " τι να μην ξανακάνει", εξακολουθεί όμως να μην ξέρει τι πρέπει να κάνει. Η αποτυχία με άλλα λογια έχει γίνει κάτι σαν υποχρεωτική τελετή μύησης στον χώρο της δικτύωσης. Σας έχω όμως ευχάριστα νέα. Η τελετή αυτή μύησης αντίθετα από την κοινή πεποίθηση, δεν είναι υποχρεωτική. Οι αποτυχίες των άλλων είναι αυτό: οι αποτυχίες των άλλων. Αν οι άλλοι δεν μπορούν να πουλήσουν το προϊόν τους αυτό δεν έχει σχέση με εσάς. Όπως δεν έχει σχέση με εσάς αν οι άλλοι δ

Ας μιλήσουμε με νούμερα. Το 90% των ανθρώπων που ασχολείται με την Essens δεν πετυχαίνει. Ένα μόνο 10% καταφέρνει να εξασφαλίσει σημαντικά εισοδήματα ,ενώ οι περισσότεροι συνεχίζουν σαν απλοί καταναλωτές ή τα παρατάνε τελείως Αυτό, αν και για πολλούς θα ήταν απογοητευτικό για εμένα προσωπικά δεν είναι. Ένας μύθος που υπάρχει στο δικτυακό και κατά επέκταση στην Essens λέει ότι "Κάνει για όλους". Αυτό λοιπόν και βάση αριθμών δεν ισχύει. Το σωστό είναι : η "Essens είναι ανοικτή για ολους" δεν κάνει για όλους. Μα, άμα έκανε για όλους δεν θα είχε τον χαρακτηρα επιχειρηματικής ευκαιρίας. Πρέπει να καταλάβουμε ότι στην Essens πριν γίνεις πετυχημένος πρέπει πρώτα να γίνεις επιχειρηματίας και ευτυχώς η δυστυχώς δεν είναι για όλους. Φυσικά αυτό δεν ισχύει μόνο στην Εssens, ισχύει παντου στην ελεύθερη οικονομια. Αυτά είναι και τα ποσοστά επιτυχίας στην αγορά γενικότερα.  Το τελευταίο πράγμα που ευθύνεται για τα παραπανω νουμερα είναι η φύση της δουλειάς και η ε

Ένα πολύ μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί δικτυωτές είναι ότι στηρίζουν την ανάπτυξη του δικτύου τους σε ευάλωτες κοινωνικές ομαδες. Στοχεύουν δλδ σε άνεργους ή άτομα με χαμηλές ή ανύπαρκτες πωλησιακες ικανότητες και χαμηλή δυνατότητα επιρροής. Πολλοί δικτυωτές επίσης επενδύουν στις ανασφάλειες κάποιου για να τον "πείσουν " να ξεκινήσει στην επιχείρηση τους. Με άλλα λόγια συμπεριφέρονται στην επιχείρηση τους σαν να είναι κοινοφελές ίδρυμα και όχι επαγγελματική δραστηριοτητα με σκοπό το κέρδος. Σπαταλούν τον χρόνο τους στο να εισάγουν άτομα κατώτερα των ίδιων και σαφώς κατώτερα των περιστάσεων, με.φυσικο επακόλουθο το αποτέλεσμα της προσπάθειας τους να είναι πολύ κατώτερο του αναμενόμενου. Όλα.αυτα οδηγούν στην απογοήτευση και δεδομενα στο να τα παρατήσουν, έχοντας χάσει χρόνο, χρήματα και φυσικά ενέργεια. Το χειρότερο, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι το δικτυακό δεν δουλεύει και γίνονται δυσφημιστές του χώρου γενικότερα. Τα πράγματα ευτυχώς ή δυστυχώς στο δικτυακό μά

Σκέφτομαι πολλές φορές γιατί μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό πετυχαίνει στην δουλειά μας . Είναι μια σκέψη που πραγματικά με έχει ταλαιπωρήσει πάρα πολύ.      Εκεί που έχω καταλήξει είναι ότι τελικά ο κόσμος που αποτυγχάνει στην δραστηριότητα με την essens είναι αυτός που ποτέ πραγματικά δεν θέλησε να πετύχει. Είναι καθαρά θα στάσης. Είναι διαφορετικό να λέω ότι ξεκινάω γιατί θέλω να κερδίσω και διαφορετικό να λέω ότι ξεκινάω γιατί δεν έχω να χάσω τίποτα. Εδώ μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουμε εμείς, και όταν λέω εμείς, εννοώ τα άτομα που τους παρουσιάζουμε την δουλειά και ζητάμε την συνεργασία. Αυτό γιατί η παρουσίαση που κανουμε παρουσιάζει μια εταιρεία και τα προϊόντα της και δεν δίνει κίνητρα στον άλλον για να ξεκινήσει.    Κινητρο δεν είναι ότι έχουμε καλή οδοντόκρεμα ή αρώματα ή " την μόνη αυθεντική αλόη", ούτε τι θα κερδίσει αν ξεκινήσει. Θεωρώ ότι όλες οι εταιρείες έχουν καλά προιοντα και όλες οι εταιρείες προσφέρουν χρήματα στους συνεργάτες που ειναι αποτέλεσματι

Ποτέ δεν περίμενα ότι  μια τόσο μικρή κασετίνα με αρώματα θα μπορούσε να επιδράσει τόσο στην ζωή μου. 7 χρόνια πριν ξεκίνησε ένα υπέροχο ταξίδι που διαρκεί ακόμα και σήμερα. Δυναμικοί συνεργάτες , νέοι φίλοι, νέοι τόποι , χαρες, συγκινήσεις, δράση, δημιουργία μου γέμισαν πραγματικά την ζωή και έδωσαν προοπτική στην καθημερινότητα μου.  Είναι πολύ ωραίο να ξυπνάς το πρωί πιο "σοφός" από τις χθεσινές σου συναντήσεις και γεμάτος ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί αυτό που κάνει αυτή την δραστηριότητα μοναδική δεν είναι τα χρήματα αλλά η προοπτική που δίνει στην ζωή σου. Και όλα αυτά τα ένιωσα μέσα σε περιόδους δύσκολες όπως η οικονομική κρίση που βιώσαμε και τελευταια με το lock down. Το ωραίο ήταν ότι όσο πιο πολύ δυσκόλευαν οι συνθήκες, τόσο πιο γοητευτική παρουσιαζόταν η ευκαιρία της essens. Σήμερα, νοιωθω πιο έτοιμος και πιο δυνατός  από ποτέ.  Ας κάνουμε μαζί το επόμενο "πρώτο" βήμα , να κατακτήσουμε νέες κορυφές. Το οφείλουμε στα παιδια μας, στις ο

' Ήμασταν πολύ κουρασμένοι μετά από ένα παιχνίδι. Αποφασίσαμε να μην υπογράψουμε αυτόγραφα και να μπούμε στο λεωφορείο.. όταν ξαφνικά είδαμε τον Φέργκιουσον αγριεμένο. Ανέβηκε στο λεωφορείο και μας είπε. -Ποιοι στο διάολο νομίζετε ότι είστε?? Αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν από τον μισθό τους για να έρθουν να σας δουν. Κατεβείτε στον γαμημ.. δρόμο και υπογράψτε αυτόγραφα σε όλους.'' Πατρίς Εβρά για τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον Μέσα σε λίγες γραμμές περιέχεται τόσο Σοφία. Είναι πολύ σημαντικό να λειτουργείς για έναν ανώτερο σκοπό. Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ήξερε ότι σκοπός του αγώνα δεν είναι απλά η νίκη μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Ήξερε ότι προσφέρει χαρά σε τόσους ανθρώπους. Άνθρωποι καθημερινοί με πρότυπα τους αθλητές του. Ίσως και κάτι παραπάνω από πρότυπα, ίσως μικροί ήρωες. Άτομα που για να μπορούν να είναι δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα και να της συμπαρασταθούν ήταν διατεθειμένοι να αγοράζουν από το υστέρημα τους εισιτήριο. Το λιγότερο που είχαν να κάνουν οι

Ο "Κάρα" μίλησε για περίπου μισή ώρα στα μέλη των ακαδημιών και τους τόνισε πως θα πρέπει να είναι ταπεινοί, να έχουν όνειρα και να μην το βάζουν ποτέ κάτω ενώ τους είπε πως θα πρέπει να έχουν "ψώνιο" με το ποδόσφαιρο. "Ήρθα 13 χρόνων στον Παναθηναϊκό και εμένα εδώ στους ξενώνες. Είχα πάντα μόνο στο μυαλό μου το ποδόσφαιρο. Πως θα γίνω καλύτερος κάθε μέρα. Χρειάζεται και στήριξη από το περιβάλλον σας. Το καλύτερο πράγμα είναι να είσαστε όλοι μαζί μια ομάδα. Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Έχετε αυτή την εποχή πολλά που μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή και τη συγκέντρωση σας, όπως είναι τα social media. Θα πρέπει να έχετε μέτρο σε όλα αυτά. Πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και να μην το βάζετε κάτω ποτέ. Να πιστεύετε ότι μπορείτε να γίνετε οι καλύτεροι. Να έχετε ψώνιο με το ποδόσφαιρο. Αυτό είχα εγώ. Ο στόχος σας να είναι κάθε μέρα πως θα γίνετε καλύτεροι. Βάζετε στόχους, όσο υψηλοί και αν είναι αυτοί". Ο Καραγκούνης μάλι

Παρακάτω θα διαβάσεις μία πολύ διδακτική ιστορία. Υπάρχουν 2 τρόποι για να ζήσεις την ζωή σου. Ο ένας είναι να την ζήσεις και να την δημιουργήσεις όπως θέλεις εσύ, και ο άλλος να ακούς τους γύρω σου, και να την ζήσεις όπως θέλουν οι γύρω σου. Η ιστορία του κουφού βατράχου μας διδάσκει ότι για να πετύχουμε τους στόχους μας, όπως φαίνεται και χαρακτηριστικά στο παρακάτω σκίτσο, χρειάζεται πολλές φορές να είμαστε “κουφοί”, και να προχωράμε μπροστά χωρίς να ακούμε τις γνώμες των γύρω μας, όπως συμβαίνει και με τον βάτραχο της ιστοριούλας. Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο αγώνας άρχισε … Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό, να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: «Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..»Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους Ο κόσμος συνέχιζε: «Τι κόπος! Πoτέ δεν θα τα καταφέρουν..» Και

Κεντρική ψαραγορά. Τετάρτη μεσημέρι. Κάτι σαν ανατολίτικο παζάρι. Χάνομαι στις μυρωδιές και στις φωνές. Περπατάω και χαζεύω. Με έχουν πάρει είδηση οι ψαράδες και δεν μου κολλάνε. Ξαφνικά σταματάω σε ένα ψαράδικο, χωρίς να ξέρω γιατί. Αφού είναι όλα τα ίδια, αναρωτιέμαι. Και όμως, αυτό διαφέρει. Κοντοστέκομαι και παρατηρώ. Προσπαθώ να βρω μία μία τις διαφορές, όπως κάναμε μικροί. Πρώτη διαφορά: τα ψάρια είναι σε ακριβή παράταξη. Δεύτερη διαφορά: ο πάγος λες και είναι πιο φρέσκος, πιο λευκός, σαν φρεσκοστρωμένο κρεβάτι. Τρίτη διαφορά: το μαγαζί τρίζει από καθαριότητα. Θα μπορούσε εύκολα να είναι φαρμακείο. Τέταρτη διαφορά: ο κόσμος που δουλεύει εδώ δεν κάθεται. Κινείται. Κάνει κάτι συνέχεια. Και χαμογελάει.  Κι εκεί που νιώθω ότι τελείωσα με το κουίζ, αντικρίζω και την υπεύθυνη του καταστήματος. Μια κυρία γύρω στα 40. Στέκεται στη μέση του μαγαζιού. Όρθια, δεν κρέμεται. Φοράει μια κολαρισμένη πεντακάθαρη στολή, σαν να την έβαλε μόλις, κι ας είναι μεσημέρι. Οι γαλότσες της λάμ