Ο μικρός Πάντσο ήταν μόνος...δεν είχε κανέναν να του πει ότι δεν θα μπορούσε.
Posts
Καραγκούνης: βασικές αρχές επιτυχιας
Ο "Κάρα" μίλησε για περίπου μισή ώρα στα μέλη των ακαδημιών και τους τόνισε πως θα πρέπει να είναι ταπεινοί, να έχουν όνειρα και να μην το βάζουν ποτέ κάτω ενώ τους είπε πως θα πρέπει να έχουν "ψώνιο" με το ποδόσφαιρο. "Ήρθα 13 χρόνων στον Παναθηναϊκό και εμένα εδώ στους ξενώνες. Είχα πάντα μόνο στο μυαλό μου το ποδόσφαιρο. Πως θα γίνω καλύτερος κάθε μέρα. Χρειάζεται και στήριξη από το περιβάλλον σας. Το καλύτερο πράγμα είναι να είσαστε όλοι μαζί μια ομάδα. Κανείς δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Έχετε αυτή την εποχή πολλά που μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή και τη συγκέντρωση σας, όπως είναι τα social media. Θα πρέπει να έχετε μέτρο σε όλα αυτά. Πρέπει να έχετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και να μην το βάζετε κάτω ποτέ. Να πιστεύετε ότι μπορείτε να γίνετε οι καλύτεροι. Να έχετε ψώνιο με το ποδόσφαιρο. Αυτό είχα εγώ. Ο στόχος σας να είναι κάθε μέρα πως θα γίνετε καλύτεροι. Βάζετε στόχους, όσο υψηλοί και αν είναι αυτοί". Ο Καραγκούνης μάλι
Αν θέλεις να πετύχεις σε ότι έχεις βάλει ως στόχο, γίνε “κουφός βάτραχος”
Παρακάτω θα διαβάσεις μία πολύ διδακτική ιστορία. Υπάρχουν 2 τρόποι για να ζήσεις την ζωή σου. Ο ένας είναι να την ζήσεις και να την δημιουργήσεις όπως θέλεις εσύ, και ο άλλος να ακούς τους γύρω σου, και να την ζήσεις όπως θέλουν οι γύρω σου. Η ιστορία του κουφού βατράχου μας διδάσκει ότι για να πετύχουμε τους στόχους μας, όπως φαίνεται και χαρακτηριστικά στο παρακάτω σκίτσο, χρειάζεται πολλές φορές να είμαστε “κουφοί”, και να προχωράμε μπροστά χωρίς να ακούμε τις γνώμες των γύρω μας, όπως συμβαίνει και με τον βάτραχο της ιστοριούλας. Κάποτε έγινε ένας αγώνας βατράχων. Στόχος να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή ενός πύργου. Πολλοί άνθρωποι μαζεύτηκαν να τους υποστηρίξουν. Ο αγώνας άρχισε … Στην πραγματικότητα, ο κόσμος δεν πίστευε ότι ήταν εφικτό, να ανέβουν οι βάτραχοι στην κορυφή του πύργου και το μόνο που άκουγες ήταν: «Τι κόπος! Ποτέ δεν θα τα καταφέρουν..»Οι βάτραχοι άρχισαν να αμφιβάλλουν για τους εαυτούς τους Ο κόσμος συνέχιζε: «Τι κόπος! Πoτέ δεν θα τα καταφέρουν..» Και
Γιατί κάποιοι πετυχαίνουν σε ό,τι κι αν κάνουν;
Κεντρική ψαραγορά. Τετάρτη μεσημέρι. Κάτι σαν ανατολίτικο παζάρι. Χάνομαι στις μυρωδιές και στις φωνές. Περπατάω και χαζεύω. Με έχουν πάρει είδηση οι ψαράδες και δεν μου κολλάνε. Ξαφνικά σταματάω σε ένα ψαράδικο, χωρίς να ξέρω γιατί. Αφού είναι όλα τα ίδια, αναρωτιέμαι. Και όμως, αυτό διαφέρει. Κοντοστέκομαι και παρατηρώ. Προσπαθώ να βρω μία μία τις διαφορές, όπως κάναμε μικροί. Πρώτη διαφορά: τα ψάρια είναι σε ακριβή παράταξη. Δεύτερη διαφορά: ο πάγος λες και είναι πιο φρέσκος, πιο λευκός, σαν φρεσκοστρωμένο κρεβάτι. Τρίτη διαφορά: το μαγαζί τρίζει από καθαριότητα. Θα μπορούσε εύκολα να είναι φαρμακείο. Τέταρτη διαφορά: ο κόσμος που δουλεύει εδώ δεν κάθεται. Κινείται. Κάνει κάτι συνέχεια. Και χαμογελάει. Κι εκεί που νιώθω ότι τελείωσα με το κουίζ, αντικρίζω και την υπεύθυνη του καταστήματος. Μια κυρία γύρω στα 40. Στέκεται στη μέση του μαγαζιού. Όρθια, δεν κρέμεται. Φοράει μια κολαρισμένη πεντακάθαρη στολή, σαν να την έβαλε μόλις, κι ας είναι μεσημέρι. Οι γαλότσες της λάμ